Een fietstocht halverwege onverwacht afbreken voor een wadlooptocht. ´Goa moar mit, fiets ken wel ien schuur´, roepen Riëtte en Marian Danhof, gidsen van Dijkstra Wadlooptochten. En zo geschiedde: samen met zo´n dertig militairen, tien toeristen en de tweeling dinsdagmiddag het wad op voor een zwerftocht van dik 2,5 uur. Spijt? Geen seconde. Wat een ervaring!
Bij de dijk achter Westernieland, in de Linthorst Homanpolder, begint de tocht met een korte uitleg. Marian (Eenrum) en Riëtte (Baflo) stellen zich voor en vertellen dat ze zussen zijn. ´O, zijn jullie zussen!´, grapt een militair. De gidsen zijn het gewend. ´Elke keer worden soortgelijke grapjes gemaakt. Straks ga je ons ook nog vertellen dat jullie een tweeling zijn, wordt er vaak aan toegevoegd.´
We gaan even verderop de dijk over en banjeren al snel door het slik van de kwelder. Makkelijker loopt het verderop over de drooggevallen zeebodem. Bij het doorwaden van de geulen komt het water soms tot de dijen. Een van de militairen roept verschrikt dat hij een NaZa heeft en wijst naar zijn kruis. Afkortingen zijn uitgevonden in het leger.
Marian en Riëtte geven uitleg over de planten en dieren. Ze laten zeekraal, lamsoor, kokkel, oester en garnaal proeven. ´Kijk dat zijn jonge eidereenden. Het is een soort crèche, twee ouders passen op alle jongen en de andere ouders zoeken voedsel.´ Verderop zien we een lepelaar. Een nieuwsgierige zeehond zwemt voorbij.
Zwemmen doen ook enkele militairen, in een brede, niet doorwaadbare geul, aangemoedigd door de gidsen die zich niet laten kennen en ook te water gaan. Wat moeten die een conditie hebben! Naast het wadlopen doen ze aan skeeleren, wielrennen en hardlopen.
Het Duitse Waddeneiland Borkum en de Eemshaven lijken dichtbij, in werkelijkheid liggen ze hemelsbreed respectievelijk zo´n 20 en 25 kilometer verderop. De tocht die begon in de zon verloopt voorspoedig, al waait het flink en krijgen we nog een buitje op ons hoofd. Een jas is drie kwartier lang zeker geen overbodige luxe. Later wint de zon het weer van de wolken en is het direct een stuk minder fris. De luchten veranderen voortdurend en zijn adembenemend mooi.
Voetballen in 2011 verruild voor wadlopen
Dat vinden ook de gidsen, samen 100 jaar oud en niet alleen elkaars zus maar ook schoonzus want getrouwd met twee broers: Erik (Riëtte) en Kees (Marian). ´Elke dag is het hier anders, het wad blijft fascineren en verveelt nooit. In 2011 zijn we gestopt met voetballen en overgestapt op wadlopen. Het wad heeft ons altijd getrokken. Vroeger nam pa ons geregeld mee achter de dijk.´
´We doen in de periode april tot oktober vooral zwerftochten, één of twee per week. Aan wintertochten doen we niet mee, we zijn van de korte broeken.´
´De zwerftochten zijn 8, 9 kilometer lang. We vertrekken twee uur voordat het eb is. We maken elke keer een lus, de precieze route is afhankelijk van de omstandigheden en bepalen we tijdens de loop. Het weer houden wij maar ook de mensen in Pieterburen goed in de gaten.´
´Normaal lopen we met ons drieën, Juliëtte Bontje kan er vandaag helaas niet bij zijn vanwege een oogoperatie. We noemen ons vaak de drie zussen.´
Na 2,5 uur zit het er bijna op. Terug op de kwelder vragen de gidsen de ´zwervers´ om over de weg naar het beginpunt te lopen. Schapenboeren zien het gras liever niet besmeurd met slik.
De prachtige tocht eindigt bij de waterbakken achter het gebouwtje van het waterschap. Even de viezigheid afspoelen, de herinnering blijft gelukkig.
Hieronder nog tien foto´s.
