Zo´n vijftien jaar geen hengel aangeraakt en nu is John Huizinga bijna weer verslaafd aan het vissen. ´De hengels trok ik uit de kast en het leek alsof de tijd had stilgestaan. Vroeger heb ik ontzettend veel gevist.´
Op een zonnige dinsdagmorgen vist John (42) met zijn 7-jarige zoon Ramon bij de boothelling aan de Cronjéstraat in Warffum. ´Ramon had met Sinterklaas een hengel gekregen en wilde graag vissen. Zo is het een tijdje geleden begonnen.´
Ze vissen met maden op witvis. De oogst is mager, sporadisch zit er beweging in de dobbers. Maar Ramon ving in de eerste minuten wel een baars van 20 centimeter en John hengelt een kwartier later een roodvoorn van 18 centimeter binnen. ´Ik denk dat het vandaag te warm is. We hebben al wel flinke vissen gevangen. Twee weken geleden ving Ramon een brasem van 48 centimeter. Hij wilde zelf de hengel vasthouden en ik heb het schepnet eronder gezet.´
De lol is eraf, de vissen geven niet thuis
´Mijn dikste vangst ooit was eentje van 1,25 meter. Tijdens het opruimen van de visspullen viel Ramon in het water en de oever was voor hem te hoog om er zelf uit te klimmen. Zwemmen kan hij wel, hij heeft drie zwemdiploma´s´, zegt John, die bij Werk op Maat in Uithuizen Nederlands geeft aan nieuwkomers en laaggeletterden en nu vakantie heeft.
Zijn visgenoot verveelt zich inmiddels stierlijk en stapt op zijn skelter om naar opa en oma te gaan, die vlakbij wonen. ´Ramon gaat vast meehelpen met pruimen plukken´, zegt John.
Maar nee, twintig minuten later is de jongen terug en neemt weer plaats achter zijn hengel. Maar de lol is eraf, de vissen geven niet thuis. Nadat zijn blikje cola op is: ´Zullen we stoppen pap? Het maakt toch niet uit, het staat 1-1.´ John: ´Oké, dan heb jij gewonnen, want jouw vis was groter.´
