Drie pauzerende vrouwen aan een picknicktafel. Eline Spoon, Korry Wester en Hanne Gratama maken zich deze ochtend nuttig in de dorpstuin van Mensingeweer.
Sinds vorig jaar juni bestaat de tuin, ingeklemd tussen de oude provinciale weg en het diep. Zeven moestuinders zijn er geregeld te vinden. Zes vrouwen en één man: John Doon, met Eline de initiatiefnemer.
Eline: ´Ons idee kreeg in Mensingeweer de meeste stemmen zodat we in aanmerking kwamen voor het dorpsbudget van de gemeente. Met dat geld zijn we aan de gang gegaan in dit prachtige hoekje.´
Iedereen heeft zijn eigen tuintje en daarnaast zijn er gezamenlijke percelen, waaronder een bloemenpluktuin. ´Vorig jaar was het één grote bloemenzee. Goed voor bijen. We tuinieren volledig biologisch. Gif en kunstmest komen er niet aan te pas.´
Hanne pakt haar iPad om een foto te laten zien die ze vorig jaar maakte van zonnebloemen en meidoorns vol rode bessen. ´Ik word daar zo blij van, elke keer als ik mijn computer opstart, komt deze foto tevoorschijn.´
Rupsen hebben ze ontdekt van de koninginnenpage, ze hopen de vlinder binnenkort te zien vliegen. En het vriendelijke verzoek aan het koolwitje om alsjeblieft weg te blijven, want die hebben het gemunt op de kool.
Er wordt wat geëxperimenteerd. Korry heeft zeewier opgebracht ter bemesting. Eline zweert bij hooi op haar moestuin. ´Heel voedzaam en de grond droogt niet uit. Je hoeft nooit water te geven en onkruid blijft weg.´
Hanne heeft haar twijfels. Het zou kunnen dat slakken graag wegkruipen onder het hooi.
Slakken waren er vorig jaar in overvloed. Korry en Hanne vormden zelfs een slakkenwacht. Elke avond gingen ze op jacht, alleen of met zijn tweeën. Hanne: ´We hadden iedere keer 100 tot 200 stuks, die we 100 meter verderop loslieten. We liepen wat rondjes om ze te desoriënteren, zodat ze niet terug zouden kruipen.´
