De Wasserwacht-bus van Rob R. (Rinse) de Jong en zijn vriendin Chantal Ensing is een opvallende verschijning op de Noord-Groninger wegen. ´Als ik mensen voor het eerst meeneem, verbazen ze zich: Rob, de mensen kijken allemaal naar ons. Mij valt het niet meer op, ben er inmiddels aan gewend.´
De 57-jarige Feerwerder, van beroep docent fotografie aan Noorderpoort in de stad, kocht de Mercedes 407D met 72 pk-motor in 2013. ´Ik was al een tijd op zoek naar een dergelijke bus, maar als er ergens eentje te koop stond, was het me altijd net te ver weg. Deze komt uit de buurt van Oberhausen, over de grens bij Arnhem.´
Daar zijn ze weer, de oude bekenden* Mario Meyer en Bernhard Giesen. Zeker om het weekend bivakkeren de Duitse viskameraden sinds een jaar bij Abelstok, tussen Mensingeweer en Wehe-den Hoorn. ´Dit is voor ons vakantie, hier komen we tot rust. Een paar dagen ontstressen´, zegt Mario op een zaterdagmorgen in juli.
´We vinden dit een geweldig plekje, aan het water en met mooi uitzicht. Geregeld komen mensen langs voor een praatje. Als de koffie klaar is, kunnen ze een bakje meedrinken.´
´We brengen de tijd door met praten, eten, drinken en genieten. Van vissen komt soms helemaal niets terecht. We zijn hier sinds donderdagavond en hebben de hengels nog niet gebruikt. Meestal gaan we rond een uur of zes ´s ochtends slapen en pakken we nog een paar uurtjes.´
Mario (51) heeft een drukke baan als huismeester in een verzorgingshuis, zijn kameraad (58) is arbeidsongeschikt door de ziekte van Lyme. Wat een tekenbeet al niet tot gevolg kan hebben. In mei lag Bernard nog tien dagen in het ziekenhuis in Meppen. Bernhard: ´De tekenbeet heb ik opgelopen bij het Schildmeer waar we eerst vaak naartoe gingen, tot het ons daar te druk werd.´
Mario mag graag koken. Een maand geleden bereidde hij een maaltijd van mosselen die hij bij de steiger vond. Deze ochtend maakt hij roerei op het houtvuur. Bernhard kijkt goedkeurend toe, weet dat zijn kameraad hier een meester in is. De kipmaaltijd van gisteravond was ook bijzonder smakelijk.
Zeer welbewust gaan de twee avonturiers met het milieu om. Bij aankomst maken ze direct het terrein schoon. ´In Duitsland stelt de hengelsportvereniging dat verplicht. Hier ligt altijd afval, niet normaal. We ruimen het op en na afloop zorgen we ervoor dat alles schoon is. Je zult niets kunnen vinden. We nemen onze eigen rotzooi mee naar huis en maken geen gebruik van de afvalbakken hier.´
Mario toont een foto van een snoek die hij op deze plek ving. ´Het gaat mij om het avontuur, ik heb hem ook niet gemeten, maar hij moet zo´n 1,25 meter zijn geweest. Na twintig minuten gaf de snoek zich gewonnen. Ik heb hem gefotografeerd en teruggezet.´
´Schätzchen´, klinkt het. Zijn vriendin Sabrina belt hem. Vandaag komt ze langs en ze vraagt hoe ze het beste kan rijden. Zij gunt Mario zijn uitstapjes, want naast zijn werk verzorgt hij ook nog eens zijn vader van 82 die bij hem inwoont. Ook zijn doordeweeks zijn twee tienerzoons bij hem. Soms vergezellen ze hun vader naar zijn visparadijsje.
De lunch is achter de rug en het is gaan regenen, Mario en Bernhard onder de visparaplu´s.
De lucht boven het graanveld voorspelde al weinig goed. Het begint steeds harder te regenen. Mario en Bernhard besluiten de visparaplu´s op te zetten. ´Deze bui zou hier al uren eerder zijn. Wij vinden dit niet erg. Slecht weer bestaat niet, slechte regenkleding wel.´
Een geweldig gezicht, de historische werkkleding van de vrijwilligers steekt donderdag mooi af tegen de goudkleurige rogge. Op landgoed Verhildersum in Leens wordt het graan op ouderwetse wijze gezicht, met de zicht (een soort zeis) en met een zichtmachine (zelfbinder), getrokken door een tractor. Uiteraard een oldtimer.
Ondertussen scherpt dominee Klaas Pieterman (75) zijn gereedschap. ´Even rustig aan´, zegt de Niekerker, ´zichten met de hand en het binden van de stoven is zwaar werk. Wat ik nu doe, het scherpen van de zicht, heet haren. Ik ben een van de weinigen die dat nog op deze wijze kunnen. En weet je wat nu zo leuk is? De spullen heb ik van mijn opa geërfd.´
Dominee Pieterman scherpt zijn zicht.
De zichtdag is een jaarlijks terugkerend ritueel op Verhildersum ter voorbereiding van de Historische Dagen op zaterdag 10 en zondag 11 augustus. Die dagen wordt het vandaag gezichte graan op 19de-eeuwse wijze gedorst.
Zaterdag zijn er vijftig belangstellenden geweest en vanochtend lopen een handvol bezoekers rond bij het clubhonk aan de Heerdweg. Arnold Bijsterveld geeft uitleg bij een van zijn volken.
´Bij Arnold moet je zijn. Hij is onze grote inspirator.´ Imker Lena Hooft-Lebedeva verwelkomt zondagmorgen de bezoekers die een kijkje nemen op de open dag van imkervereniging ´t Hoogeland in Uithuizen.
De 7-jarige Tije Kasteel zit op de eerste rang – op de kast zelfs – maar draagt dan ook net als Arnold een imkerpak. De rest kijkt op gepaste, veilige afstand toe. De 71-jarige imker opent de kast en haalt er een honingkorf uit en vervolgens een broedkorf, ondertussen honderduit vertellend.
Maar waarom bedekt hij zijn gezicht niet? ´Vanmorgen heb ik gezien dat het gedrag van de bijen goed was. Als er slecht weer of onweer op komst is, willen ze weleens minder rustig gedragen. Mijn volken zijn sowieso niet agressief, daar selecteer ik op.´
Een groepje mensen met dezelfde passie: motorrijden. Zo zijn de Free Bikers Garnwerd het beste te omschrijven, zegt Dick Bonsing zaterdag in het Reitdiepdorp.
Dick vormt met Erwin de Groot en Bob de Paauw de Garnwerder inbreng. Alle drie fervente Harley-rijders. ´Daarnaast hebben we liefhebbers van buitenaf. We zijn ons in 2013 Free Bikers gaan noemen, na het overlijden van onze kameraad Klaas Postma. Hij was dé Harley-rijder van het dorp en we reden altijd samen al tochten. Door de trieste gebeurtenis is de band van ons groepje nog hechter geworden.´
Kijk ook eens naar onze hesjes, die staan toch helemaal niet strak?
Wat is melkveehouder Jakob de Vries woensdagmorgen eigenlijk aan het doen op zijn land tussen Winsum en Onderdendam? Een ferme straal water, soms doorzichtig, dan weer donker, komt achter zijn tractor vandaan en komt verspreid neer op het gras.
Mest? ´Nee man´, zegt Jakob lachend. ´Dit is baggerspuiten. Met een baggerpomp haal ik de bagger uit de sloten. Er staat door de grote hoeveelheid slib maar weinig water meer in. Als boer ben je verplicht de sloten te onderhouden. Elk najaar doen we onderhoud met de maaikorf, maar er blijft toch te veel slib achter. Dit werkt goed.´
Wielrenners in het kielzog van de derny´s, zaterdagavond de spectaculaire afsluiting van de jaarlijkse wielerdag in Kloosterburen. De bestuurders van de Franse motorfiets hebben het tempo er flink in.
Marian en Riëtte.De twee vrijwillige gidsen geven bij de start een korte uitleg.
Een fietstocht halverwege onverwacht afbreken voor een wadlooptocht. ´Goa moar mit, fiets ken wel ien schuur´, roepen Riëtte en Marian Danhof, gidsen van Dijkstra Wadlooptochten. En zo geschiedde: samen met zo´n dertig militairen, tien toeristen en de tweeling dinsdagmiddag het wad op voor een zwerftocht van dik 2,5 uur. Spijt? Geen seconde. Wat een ervaring!
Bij de dijk achter Westernieland, in de Linthorst Homanpolder, begint de tocht met een korte uitleg. Marian (Eenrum) en Riëtte (Baflo) stellen zich voor en vertellen dat ze zussen zijn. ´O, zijn jullie zussen!´, grapt een militair. De gidsen zijn het gewend. ´Elke keer worden soortgelijke grapjes gemaakt. Straks ga je ons ook nog vertellen dat jullie een tweeling zijn, wordt er vaak aan toegevoegd.´
Op naar het wad. Marian en Riëtte voeren het gezelschap aan.
We gaan even verderop de dijk over en banjeren al snel door het slik van de kwelder. Makkelijker loopt het verderop over de drooggevallen zeebodem. Bij het doorwaden van de geulen komt het water soms tot de dijen. Een van de militairen roept verschrikt dat hij een NaZa heeft en wijst naar zijn kruis. Afkortingen zijn uitgevonden in het leger.
Peter Koetsier scharrelt deze woensdagochtend rond op het erf van boerderij De Haver (anno 1894), aan het Boterdiep tussen Bedum en Onderdendam. Het is er rustig, dat zal over enkele uren anders zijn als de mensen van licht en geluid arriveren.
Peter heeft net kort overleg gehad met productieleider Siri Klein Robbenhaar van Noord Nederlands Toneel. Ze rijdt het erf af, begeleid door Kleintje, de 5-jarige hond van Peter.
Ik had in de voorbereiding al zoveel scènes gezien dat ik de voorstelling wel kan dromen
Deze avond is de volgende voorstelling van De Poolse Bruid, een theaterbewerking van de succesvolle film uit 1998 en een coproductie van Noord Nederlands Toneel en Toneelgroep Echo. ´Mijn taak is om hand- en spandiensten te verlenen´, zegt de bewoner van de monumentale boerderij.
In de schuur is een tribune opgebouwd voor 200 bezoekers. Daarnaast een sfeervol ingerichte foyer. Bezoekers kunnen parkeren op een stuk weiland. Fietsers kunnen hun stalen ros op het erf kwijt.
Een man op een tuinstoel, onder een parasol met naast hem een microfoon op 5 meter hoogte. Sietze Boonstra meet zaterdag in een weiland langs de Garnwerderweg het geluid van de autocross die ten zuiden van Winsum plaatsvindt. Saillant detail: Sietze is zelf voorzitter van Oerrock in Ureterp, ´het grootste festival van het Noorden´.
Sietze zit op bijna 1 kilometer afstand van de cross, de wind komt naar hem toe. ´Het is nu pauze, zodra de races weer beginnen, moet het stil zijn en kan ik niet praten. Het meten komt heel precies.´
Het blijkt een gedwongen pauze. In de verte klinken sirenes. De races liggen geruime tijd stil vanwege een ongeluk waarbij een deelnemer bekneld is geraakt.
