Waarom lopend als het ook snel kan? Senne Loonstra pakt zijn hoverboard om de Ommelander (Courant) rond te brengen.
Samen met zijn broer Jesse bezorgt hij in zijn eigen woonwijk – De Brake II in Winsum – de kranten op maandag en donderdag. Zijn broer doet dat op de traditionele manier.
´Jesse kan alle kranten in één keer meenemen in de fietstassen. Ik moet meestal een keer terug naar huis. Vandaag is de krant iets minder dik en hoeft dat niet. Mijn arm doet daardoor een beetje zeer.´
In een rap tempo vliegt Senne door de wijk. Het lijkt makkelijk maar dat is het niet. ´Je stuurt met je voeten en moet je evenwicht goed kunnen bewaren. Ik ben er tijdens het kranten bezorgen gelukkig nog niet mee gevallen.´
Plotseling begint zijn vervoermiddel, dat een piek heeft van 20 kilometer per uur, te piepen. ´De accu is bijna leeg. Ben vergeten hem op te laden.´
Saillant: hun opa, Gerard Loonstra, levert de kranten bij zijn kleinzoons af. ´Die zorgt er altijd voor dat we de kranten zo snel mogelijk hebben. Dan kunnen we mijn broer en ik vroeg beginnen met de wijk.´
Harmannus en Margreet (met hond Noa en poes Poekie).
´Altijd als we bezig waren op het erf kwamen er wel Pieterpadlopers om even uit te rusten, te toiletteren of hun waterflesje te vullen´, vertelt Margreet. ´Het gebeurde zo vaak dat we dachten: hier moeten we wat mee doen.´
Sinds een week hebben Margreet Rosier en Harmannus Blok een Rustpunt bij de Margriethoeve, de boerderij (anno 1792) bij de Wetsingerkeersluis, vlak bij het Reitdiep. ´We hebben een aanvraag ingediend bij de organisatie Rustpunt. Ze komen een kijkje nemen en dan mogen we ons officieel zo noemen.´
Henk Derks is VW-fanaat, en geen kleintje ook. ´Het is een gevoel, je wordt ermee geboren. Altijd ben ik gek geweest op Kevers. Op mijn 19de reed ik al in eentje rond uit 1973.´
De liefde van de ondernemer (installatiebedrijf Derks) uit Hornhuizen voor Kevers raakt nooit bekoeld. ´De auto is een icoon. Mensen reageren altijd blij als je voorbijkomt. Iedereen lacht en groet je. En je hebt veel aanspraak.´
Als portiers zitten ze naast de deur van molen Eva in Usquert. De broers Willem en Henk Huizenga houden de wacht en eten ondertussen een broodje.
Een gelukje dat ze hier zitten, want normaal is de molen op zaterdagen pas vanaf half twee open. ´Vandaag (9 april) tussen elf en twaalf draaide het leeuwendeel van de molens in Nederland omdat Het Gilde van Vrijwillige Molenaars 50 jaar bestaat. Mijn collega´s Schelte Doornbos en Jefta Tuininga zijn even naar huis en komen zo terug´, vertelt vrijwillig molenaar Willem.
Willem en Schelte zijn maar liefst 38 jaar molenaar van Eva. ´Op 1 mei 1984 zijn we hier samen gekomen, na de restauratie van de molen. Jefta is molenaar in opleiding.´
En Henk? ´Ik ben de assistent-veger, die moeten er ook zijn. Nee, ik zit in de Stichting Molenvrienden Eva, samen met Willem, Schelte en zeven anderen.´
Willem op de stelling. Het uitzicht is de afgelopen decennia flink beperkt, zegt hij. ´Er is meer windbelemmering door bebossing. Bomen en molens verdragen elkaar niet. Vroeger zag je skyline van de stad, de trein in Baflo kon je zien vertrekken. Nu kijk je tegen bomen aan.´
De molen draait elke zaterdagmiddag en is dan geopend voor publiek. Willem:´In de zomer verwelkomen we veel toeristen. En het is een ontmoetingsplaats voor Usquerders. We drinken samen koffie en vertellen sterke verhalen. Soms komen er drie opdagen, soms tien.´ Henk: ´Een soort ouderensoos. Hier worden de belangrijke besluiten over Usquert genomen.´
J. Start, de laatste windmolenaar (tot 1934) van Eva.
Willem (75) laat de koren- en pelmolen zien en vertelt honderduit. Het onderstel deel is van 1818, het bovenstuk van 1891. ´Eerder stond op deze plek eeuwenlang een standermolen. Die werd te klein. De poldermolens Adam en Eva stonden bij Bedum. Adam is verhuisd naar Delfzijl, Eva naar Usquert. Door een grote brand in 1890 is er weinig meer over van de oorspronkelijke Eva.´
´In de oorlogsjaren stond de molen er al vervallen bij. In de jaren vijftig is de buitenkant wat opgeknapt, daarna diende de molen als opslagruimte. In de jaren 80 volgde de grote restauratie, waarna Schelte en ik hier als molenaar kwamen. In 2015 heeft de molen nog in de steigers gestaan vanwege aardbevingsschade. Je kon onder de vensterbank door naar buiten kijken. Nog steeds is niet alle schade hersteld.´
Een bordje, afkomstig van de molen die ooit in Warfhuizen stond.
Malen gebeurt alleen nog voor de show, tijdens bijzondere gelegenheden. De molen is eigenlijk één groot museum. De doorrit en zolders staan vol met boerenmaalstoelen, handmolentjes en landbouwhandgereedschap. Ongelooflijk wat Willem er allemaal van afweet.
Inmiddels is Schelte teruggekeerd van zijn middagpauze. ´De kennis van Willem is enorm´, grapt hij, ´ik heb ook nog andere hobby´s.´
Schelte meldt zich.
Willem (75) en Schelte (78) prijzen zich gelukkig met Jefta en hopen dat hij aan Eva verbonden blijft. Want mensen enthousiast krijgen voor het molenaarschap valt niet mee.
Schelte heeft de hoop nog niet verloren: ´Vanmorgen kwam een jongetje van 6 met zijn ouders langs. Hij was helemaal gek van molens. Ik vroeg hem van alles en hij wist op al mijn vragen het juiste antwoord. Geweldig! Je hoopt dat zo iemand later op een molen terechtkomt.´
Bijna 40 jaar werken Willem en Schelte dus al samen. Dan moet je het goed met elkaar kunnen vinden, toch? Schelte: ´We hebben verschillende zolders, als ik er flauw van ben ga ik een etage hoger. Nee hoor. Als er iets is, dan praten we erover. Tegenwoordig wordt er in de maatschappij direct geouwehoerd en gedreigd. Daar zijn wij niet van.´
Brigitte heeft ´t Waarhuis in Aduarderzijl achter zich gelaten.
De meest in het oog springende deelnemer aan De Dikke Tien Runn in Feerwerd is Brigitte van der Laan (47) uit Spijk. Zij rent met een zogeheten framerunner.
Het is een driewielig loopframe zonder pedalen. O, en waag het niet te zeggen dat Brigitte fietst, want dat irriteert haar mateloos. ´De framerunner heeft geen trappers, ik doe alles rennend.´
´We beginnen een fietsverhuurbedrijf´, zei Daan Oostindiën op een dag. Chantal moest het idee van haar man eerst even laten bezinken, maar een jaar later is het dan echt zover. In Zoutkamp kunnen toeristen en andere liefhebbers (elektrische) fietsen bij hen huren.
Deze woensdagmorgen is Chantal met een poetsdoek in de weer, Daan probeert zijn nieuwe momentsleutel uit. Chantal: ´Deze twee fietsen worden zo meteen opgehaald. Onze fietsen staan in verband met de verzekering nog elders gestald, dus we pendelen heel wat heen en weer.´
Verderop laat een groep grutto´s zich nadrukkelijk horen, boven ons het zoemende geluid van twee overvliegende zwanen. Reender van Dis prijst zich gelukkig met zo´n fantastische werkplek.
Reender (46) is sinds augustus 2013 muskusrattenbestrijder bij waterschap Noorderzijlvest. Zijn werkgebied ligt grofweg tussen de provinciale weg Winsum-Groningen en het Boterdiep.
Thijs Gerdez en Kevin de Vries zijn op de eerste maandag in mei te vinden op de begraafplaats aan de Schaapweg in Westernieland. Ze pakken het schelpenpad aan bij de graven van tien vliegeniers van het Gemenebest die in de Tweede Wereldoorlog omkwamen.
Thijs (Kloosterburen, 30 jaar) bestuurt het trekkertje met kopeg die de schelpen loswoelt. Kevin (Eenrum, 26) haalt het onkruid weg en harkt het pad aan. ´We wisselen elkaar regelmatig af, da´s leuker werken´, zegt Thijs.
Nu de andere kant nog in het lak. Links Gabe, rechts Dennis.
Ping! Een voetballer stuurt hem een appje. Of hij weet dat de clubboot op de bodem van het Winsumerdiep ligt. ´Ik naar de Uiterdijk´, zegt Dennis Smeding. ´En inderdaad… geen boot te zien, alleen maar golfjes.´
Zonder dit zinkincident waren Dennis en Gabe van Duinen deze vrijdag (22 april) niet in touw geweest op Sportpark Harry Visser in Onderdendam. Ze plegen onderhoud aan de tuindersvlet, een klus die voor 2023 was gepland. Maar een jaartje eerder kan zeker geen kwaad.
