Met de stevig aan de riem trekkende Bietsj loopt freelance sportverslaggever Johan Staal (62) op een zonnige donderdagmiddag zijn vaste ronde in Ezinge.
Zijn metgezel is een Mechelse herder van 2 jaar. ´Hij heeft inmiddels zijn maximale hoogte bereikt en kan alleen nog in de breedte groeien. Bietsj is een lieve hond, mensen denken vaak ten onrechte dat mechelaars agressief zijn. Alleen één postbode vindt-ie niet zo leuk. Waarom weet ik niet, maar zodra die op zijn scooter arriveert, vliegt Bietsj naar het raam.´
De stemming zit er goed in bij (van links af) Gon, Uuske, Hanneke, Kitty, Dorothe en Annemieke.
Met hun vrolijke gedrag en opvallende rode T-shirts vallen ze zondag op tussen Winsum en Pieterburen. Zes vriendinnen uit het Westen, uit de buurt van Leiden, bereiken die dag hun doel dat ze zich in 2010 stelden: in tien etappes het Pieterpad lopen.
De route lieten ze direct afdrukken op T-shirts die in al die jaren nauwelijks van kleur verschoten zijn. Even na het middaguur wandelen de vijftigers vlak voor Mensingeweer.
Voordat ze Eenrum uit zijn is het dik twee uur later. Het gezelschap is blijven hangen op de Liefhebbersdagen van kwekerij De Kleine Plantage.
´Elk jaar doen we in september met zijn zessen één driedaagse etappe van tussen de 50 en 60 kilometer. Met het laatste traject Zuidlaren-Pieterburen voltooien we de loop. We sluiten in Pieterburen met een verrassing af´, vertelt Dorothe, samen met Kitty de regelaar. De andere vier weten nog van niks. Ze moeten nog 3 kilometer geduld hebben.*
Hebben ze al plannen voor een vervolg? ´We gaan een nieuwe route lopen, maar weten nog niet welke. We hebben nu van zuid naar noord gelopen, een optie is het Marskramerpad, dat gaat van Den Haag naar Bad Bentheim, van west naar oost.´
*De (eigen) finishfoto van het groepje in Pieterburen. Kitty en Dorothe hebben certificaten en champagne geregeld. ´Toen we gingen proosten, bood bewoonster Hilde Bakker spontaan aan om bij haar in de tuin te komen drinken. Heel leuk. We hebben ervaren dat Groningers zeer gastvrij en vriendelijk zijn´, meldt Dorothe ´s avonds namens de zes.
Tien dagen is Eddy van Wijk met zijn manschappen – Polen, Hongaren en een Nederlander – bezig om de pompoenen van het land te krijgen. Liefst 8 hectare met dit gewas heeft de biologische akkerbouwer uit Leens.
Jan Schuiling staat zondagmiddag – zoals elke zondag tussen april en november – met zijn snackwagen bij de Willem Lodewijk van Nassau kazerne aan de Strandweg, op een steenworp afstand van de provinciale weg Ulrum-Lauwersoog.
De temperatuur is prima, maar er staat een stevige wind. Vandaar dat de 52-jarige Ulrumer het vandaag op zijn strategische plek niet van fietsers moet hebben. ´Maar ik heb al wel zeventig traytjes frisdrank verkocht, dat is niet slecht. Vooral op feestdagen is het hier topdrukte. Op tweede pinksterdag was er een wachttijd van nota bene anderhalf uur voor patat.´
´Je moet in beweging blijven. Dat is mijn drijfveer. Hardlopen kan helaas niet meer vanwege mijn kunstheup. Dus wandelen Trijnie en ik veel.´
Jan Willem Nanninga (65) is als gepensioneerd sportleraar uiteraard op de hoogte van het belang van voldoende bewegen. Donderdag in de vroege ochtend wandelt hij het rondje Maarhuizen. Maar het had ook Schaphalsterzijl kunnen zijn. Of Garnwerd met een rustpauze op een van de terrassen in het dorp aan het Reitdiep.
Meestal vergezelt Trijnie hem, maar die heeft deze ochtend andere bezigheden. ´Je kunt al wandelend de mooie omgeving in je opnemen en je komt altijd wel iemand tegen om even een praatje mee te maken. We gaan ook vaak op wandelvakantie.´
Jan Willem staat even stil bij de Enne Jans Heerd in Maarhuizen. ´Fantastisch hier toch? De bewoners en Staatsbosbeheer willen er echt iets moois van maken.´
Da´s toevallig, een vertegenwoordiger van Staatsbosbeheer wacht bij de monumentale boerderij op de komst van gedeputeerde Mirjam Wulfse. Ze gaan overleg voeren over de plannen die, zo legt de ´eigenaar´ aan Jan Willem uit, wel een flinke zet kunnen gebruiken. Het overleg vindt zo plaats in de sfeervolle boomgaard. De stoelen en flip-overs staan klaar.
De ontwikkeling in de gemeente Het Hogeland boeien Jan Willem en niet alleen omdat hij toevallig fractievoorzitter is van de PvdA. ´In 2010 ben ik in de raad terechtgekomen. Dit is mijn derde termijn. Het is prachtig werk. Je doet het voor de mensen en vanuit een ideologie. Het is een vrijetijdsbesteding en daarom vind ik dat je het met elkaar aangenaam moet maken. In de fractie lukt dat, de sfeer is goed. En dat geldt ook voor de raad.´
Met cremeren voorkom je dat mensen langs je graf lopen en zeggen: hier ligt Jan Willem Nanninga, die klootzak
Tijdens zijn wandelingen doet de Winsumer soms inspiratie op voor zijn maandelijkse column op de site van PvdA Het Hogeland. Op persoonlijke titel schrijft hij in de rubriek ´door de Rode bril´ over alles wat hem bezighoudt. ´Voor mijn eerste column na de vakantie heb ik nog geen onderwerp.´ Na even nadenken: ´Misschien moet het over het begraafbeleid gaan.´
En dan gaat het al snel over de persoonlijke keuze voor cremeren of begraven. ´Ik wil later gecremeerd worden, net als mijn ouders. Maar als je over een begraafplaats loopt, zie je wel een stuk historie, dat is ook mooi.´ Lachend: ´Maar met cremeren voorkom je dat mensen langs je graf lopen en zeggen: hier ligt Jan Willem Nanninga, die klootzak.´
De gemeentepolitiek ligt nog even stil. Op 18 september is de eerstvolgende raadsvergadering. De fractievoorzitter, geboren in Sint Jacobiparochie, opgegroeid in Baflo en de afgelopen vier decennia woonachtig in Winsum, kan daar niet bij zijn. ´Trijnie en ik hebben onze vakantie nog tegoed, we gaan wandelen in de Vogezen.´
Nog even terug naar het leraarschap. Jan Willem, tenger als in zijn jonge jaren, stond op Het Hogeland College in Warffum bekend als een fanatieke sportleraar, die veel vroeg van zijn leerlingen. ´Ik kom geregeld oud-leerlingen tegen, zoals nu. Ze groeten altijd vriendelijk en vaak maken we een praatje. Dan mag ik wel concluderen dat ik het zo slecht niet gedaan heb.´
´Nee, het is niet vermoeiend. Dat valt reuze mee´, zegt de medewerker van Milieudienst Groningen die op een zomerse dag met een kar door de Winsumer straten rijdt om onkruid in de goten weg te branden.
En dat terwijl hij geregeld de armen moet strekken om ongewenste begroeiing te bereiken.
Enkele dagen doet hij over de klus in Winsum. ´En daarna wacht het volgende dorp.´
Sarah en Lars met hun husky Floki. Husky Yanka vertoeft elders op het terrein. De twee honden hebben jarenlang in een kooi geleefd. Via de organisatie Husky Rescue Nederland zijn ze bij hen terechtgekomen. ´Ze moesten eerst heel erg aan de vrijheid wennen.´
´Soms voel ik me schuldig ten opzichte van studenten die het moeten doen met een klein kamertje van 15 vierkante meter. Ik vraag me dan af waar ik dit allemaal aan heb verdiend.´
Farmaciestudent Lars Seekles (26) voelt zich dankbaar en de koning te rijk in Westerdijkshorn, waar hij met zijn vriendin Sarah (32) woont.
Ze verbouwen in de ´zentuin´ op hun minilandgoed biologische groenten en aardappelen en houden er kippen. Volgend jaar is hun grote pluktuin klaar, de aanleg is al voor flink deel gevorderd. Die tuin is te zien vanaf de weg.
Wat vliegt de tijd, ook de uien zijn inmiddels oogstrijp. Vrijdag verlaten de siepels onder ideale weersomstandigheden het land van maatschap Gesink in Mensingeweer.
Johannes fotografeert de uitreiking van de wisselbeker aan de captain van het team van Wiersum Transport uit Westerwijtwerd.
Scheepsjoagen in Onderdendam, dat betekent een druk weekend voor dorpsfotograaf Johannes van der Helm. ´Maar ik maak me niet druk hoor´, zegt de 58-jarige Onderdendamster.
Zaterdagmiddag (24 augustus) legt hij de prijsuitreiking van Scheepsjoagen vast met zijn Sony 77. ´Ik probeer zoveel mogelijk spontane foto´s te maken. Bij de wedstrijd lukt dat wel, maar met een prijsuitreiking valt dat niet mee.´
Zijn foto´s komen op www.onderdendam.com en in dorpsblad Nijsjoagertje.
Johannes: ´Fotograferen doe ik mijn hele leven al. Eerst naast mijn werk als spuiter. Sinds ik arbeidsongeschikt ben door OPS, de schildersziekte, heb ik er meer tijd voor. Ik ben min of meer de opvolger van Aart Brakema, die het jaren heeft gedaan en tien jaar geleden is overleden. Eind 2009 ben ik gevraagd door Kees Willemen.´
De damesteams wachten op de prijsuitreiking. Johannes heeft de camera in aanslag.
Het is warm weer en je hebt net je tweede schooldag erop zitten. De kameraden Thomas Hooghuis (14) en Ivar Mansholt (15) weten waar ze verkoeling en ontspanning moeten zoeken: in het Winsumerdiep bij De Boog. Met soms acrobatische hoogstandjes springen ze af van de brug die Winsum en Obergum met elkaar verbindt.
Ivar springt, Thomas kijkt toe.Thomas springt, Ivar kijkt toe.Een duosprong.
