Categorie: Sportief bezig

Met zijn Friese vlag, pet en shirt wandelt Hendrik de Groot deze zaterdag in juli een deel van het Pronkjewailpad: van Noordpolderzijl naar Pieterburen. De rest van de 250 kilometer lange route volgt later.

De fanatieke wandelaar uit Nij Beets is na 31,5 kilometer bijna bij het eindpunt. Alleen nog een stempel halen in de Petruskerk.

Zijn opvallende outfit roept reacties op. Hendrik wordt veel gefotografeerd en mensen maken opmerkingen. ´Vaak een geintje. Die kant op is Friesland, hoor je veel. Of: Heb je een goede ontvangst met die antenne? Jongeren roepen vaak: Hé Heerenveen! Maar ik haat voetbal. Lopen doe ik voor mijzelf, niet voor sportclub Heerenveen.´

Waarom hij zich altijd zo uitdost. Nou, waarom niet, zegt de 57-jarige Hendrik. ´Tijdens Nijmeegse Vierdaagse loopt bijna iedereen met vlaggetjes, verder bijna niet. Ik ben er trots op een Fries te zijn.´

Eén keer maakte hij in Groningen mee dat iemand kwaad op hem werd vanwege de vlag met pompeblêden. ´Een andere Groninger die achter mij liep, schold hem vervolgens uit. Friezen die in Groningen wonen reageren altijd positief. Vandaag stopte er nog een vrachtwagenchauffeur uit Friesland voor een gezellig praatje.´

Het muzikale onthaal bij een verzorgingshuis vergeet hij nooit meer. ´Tijdens de Tocht om de Noord nam een Friese medewerkster mij mee naar een koor dat daar optrad. We gaan een stukje voor je zingen, zei de dirigent. Zetten ze het Gronings volkslied in… Ja, daaaag! Toen ben ik doorgelopen. Een shantykoor bij een eerdere Tocht om de Noord zong spontaan voor mij het Friese volkslied…´ Hendrik doet zijn duim omhoog: dat was oké.

Nog een anekdote. Bij de Kennedymars rond het Lauwersmeer in 2019 liep hij verkeerd. ´Ik ging het natuurgebied in en verdwaalde. Uiteindelijk kwam ik op de schietbaan terecht, waar je echt niet mag komen. Toen dacht ik wel: ik met de Friese vlag op de schietbaan in Groningen, ai… Uiteindelijk ben ik na 8 kilometer weer op de route gekomen, vraag niet hoe.´

De Fries wandelt minimaal 1500 kilometer per jaar. Dat gebeurt in verband met zijn werk en andere drukke bezigheden vooral op de zaterdag. ´Als er wat georganiseerd wordt, probeer ik mee te doen.´

´Alle edities van de Noorder Rondritten, tien van de Tocht om de Noord en elf Kennedymarsen heb ik bijvoorbeeld gelopen. De Nijmeegse Vierdaagse is opnieuw afgelast. Balen. Het zou mijn tiende keer zijn. Dan word je goudenkruisdrager, dat is een koninklijke militaire onderscheiding voor bewezen marsvaardigheid. Nijmegen en Tocht om de Noord zijn mijn favoriete evenementen.´

´Zoals Tocht om de Noord het organiseert is perfect, dat geldt ook voor hun app. Niks op aan te merken. Andere verenigingen kunnen daar een voorbeeld aan nemen.´

De langste afstand die hij ooit aflegde was 105 kilometer, in 23 uur en 40 minuten. ´In Noord-Holland was dat, de 100 van Leeghwater, waar je nog 5 kilometer aan vast kon knopen. Ik had het bij 100 moeten laten. Na afloop was ik lichamelijk en geestelijk kapot. Mijn vrouw en een vriendin haalden mij op. Tijdens de afsluiting van het evenement lag ik in de auto te slapen.´

Onderweg fotografeert Hendrik van alles, waaronder alle plaatsnaamborden. ´Een tic van mij. Het bord van Pieterburen heb ik niet gezien, dat zoek ik zo meteen nog op.´

Je verwacht het niet op die plek: een man jongleert op een warme zondag op de parkeerplaats aan de Molenweg in Tinallinge.

Lees “Jelle probeert de ballen in de lucht te houden” verder

Echte levensgenieters zijn ze, de Brabanders François (61) en Marjet Vissers (57). Voor het eerst van hun leven vieren ze vakantie in Noord-Groningen. Met hun drie generaties havanezers.

Boomy (oma), Coco (dochter) en Lotje (kleindochter) – 9, 6 en 3 jaar oud – zijn door Marjet gefokt. Een hobby waarmee ze inmiddels is gestopt.

We staan met onze caravan/sleurhut/liefdescontainer in Ulrum

Lees “Op vakantie met oma, dochter en kleindochter in de fietskar” verder

Wat een luxeleventje leiden de honden Dushi en Tyson van Henk toch! Relaxed liggen ze op de kussens voor op zijn bakfiets. Hun baas doet het werk wel.

´Het is een elektrische fiets hoor´, zegt Henk tussen Mensingeweer en Wehe-den Hoorn. ´Maar ik trap wel flink mee, anders haal ik met deze accu Lauwersoog niet. En ik moet op Schiermonnikoog nog een paar kilometer fietsen naar de camping.´

Lees “Met de honden naar Schier” verder

Je kunt ze geregeld zien zwoegen in de buurt van hun dorp, vijf vrouwen uit Winsum die hun hardloopschoenen hebben ondergebonden om gezamenlijk kilometers te maken. Deze lenteavond is het clubje compleet.

De jongste (Ilona Stoepker) is net 50, de oudste (Maria Luimstra) is van het excellente bouwjaar 1964. Hilma Hammenga, Esther Oosterhof en Eilana Maring zijn de andere vijftigers.

Het was Maria die in het voorjaar van 2020 de stoute schoenen aantrok. ´In de strijd tegen de coronakilo´s en om meer te bewegen´, vertelt ze. Buurvrouw Ilona sloot zich direct bij haar aan en later volgden Hilma, Eilana en Esther. Want samen sporten motiveert en is wel zo gezellig. Zeker als je onderweg kletst alsof het een verjaardagsfeestje betreft.

En de kilo´s vliegen er inderdaad af. Ilona: ´Ieder van ons is minimaal 10 kilo kwijtgeraakt. Bij ons vind je geen coronakilo´s.´

Plotseling klinkt het: Ik ben fier op u Maria!

Twee avonden in de week en op zondagochtend stippelen de Runnerbuufs, zoals ze zich noemen, een route uit in de buurt. Zo lopen ze deze avond een rondje Tinallinge, een afstand van pak ´m beet 8 kilometer. Doen ze een klein uurtje over. Hun langste rondje tot dusverre is 13 kilometer. Ze zijn van plan om af en toe mee te doen aan hardloopwedstrijden, zodra die weer mogen.

Er is niveauverschil, zodra de onderlinge afstand te groot wordt, rennen de koplopers terug om zich bij de rest aan te sluiten.

Maria heeft, zegt ze zelf, Evy op de rug. Dat wil zeggen, ze heeft de app van hardloopgoeroe Evy geïnstalleerd op haar smartphone die zich in haar achterzak bevindt.

En zo kan het gebeuren dat de Vlaamse geregeld het woord neemt met vooral statistische informatie. Plotseling klinkt het: Ik ben fier op u Maria!
De anderen doen zeker niet onder voor Maria, maar dat weet Evy weer niet.

Maar dan komt Evy met een leuk weetje. Hardlopen is goed voor je seksleven, klinkt het vlak voor Abbeweer.
Geroezemoes en gegiechel.

De loop zit erop. Nog even een fotootje op de brug in de woonwijk. Het is de dames opgevallen dat hun route achteraf opvallend vaak de vorm vertoont van het mannelijk geslachtsdeel. ´Laatst hebben we zelfs een heel erge piemel gelopen´, lacht Hilma. ´Laat maar eens zien Maria.´

Maria toont het kaartje op haar smartphone.
Mwah, het is misschien net wat je wílt zien.
Zou Evy dan toch gelijk hebben?

Het Pieterpad is in coronatijd populairder dan ooit. Elke dag wagen tientallen tot honderden wandelaars zich op het Hogeland aan een twee etappes. Zonder uitzondering goedgemutst en genietend van het landschap.

In twee afleveringen zes duo´s en twee solowandelaars die een pauze hebben ingelast. Deel 2.

Wie: Ferry en Judith uit Moerkapelle. Waar: Schouwerzijlsterweg in Winsum. Wanneer: zaterdag 6 maart, 15.00 uur.

Verkeerd gelopen: over Warfhuizen naar Winsum

Daar zitten ze op het bankje terwijl twee andere Pieterpadlopers met stevige pas passeren, komende vanaf Mensingeweer. ´Die zijn wél goed gelopen´, zegt Judith lachend.

Lees “Pauzerende Pieterpadlopers zijn altijd goedgemutst (2)” verder

Arno van der Heyden loopt op een grauwe lentedag over het Westerdijkhornsterpad, tussen Winsum en Bedum. Hij wandelt makkelijk, dat kan bijna niet anders als je een culturele duizendpoot bent.

´Ik was in Winsum bij Martin Noorda voor een shiatsu-massage. Was met de trein gekomen en besloot terug te lopen, normaal draag ik wandelschoenen en een betere jas. Mijn bedoeling was om eerst in Sauwerd de trein te pakken naar Stad. Maar Sauwerd bleek dichterbij dan gedacht. Daarom nam ik de afslag Winsumermeeden. Of ik stap in Bedum op de trein óf loop door naar huis.´

Wacht! Arno ziet het torentje van Westerdijkshorn. Wijzend: ´Daar woont Bas Mulder, al meer dan 20 jaar mijn vaste pianist. Denk dat ik zo nog even bij hem aan ga voor een kop koffie.´
Kortom, van vastomlijnde plannen is geen sprake.

Lees “Arno wandelt na de massage terug naar de drukke stad” verder

Discipline kan hem niet ontzegd worden. Hardlopen is allesbehalve zijn hobby, toch rent Rik Horst (33) op een winderige aprildag over de Munnekeweg bij Noordwolde. De Bedumer is beroepsbrandweerman.

Hij werkt bij de Brandweer Groningen, afwisselend op de posten Sontweg en Vinkhuizen. ´Bij de brandweer is een goede conditie een vereiste. We beginnen elke 24 uursdienst met individueel sporten en later op de dag doen we dat nog eens met de hele ploeg. Vanwege corona kan dat nu helaas niet.´

Ik wil bij uitrukken niet achteraan hobbelen

Lees “De ijzeren discipline van brandweerman Rik” verder

Het Pieterpad is in coronatijd populairder dan ooit. Elke dag wagen tientallen tot honderden wandelaars zich op het Hogeland aan één of twee etappes. Zonder uitzondering goedgemutst en genietend van het landschap.

In twee afleveringen zes duo´s en twee solowandelaars die een rustpauze hebben ingelast. Vandaag deel 1. Later deze maand volgt deel 2.

Wie: Sylke uit Rotterdam (Hoogvliet). Waar: Winsum. Wanneer: maandag 29 maart, 12.00 uur.

Sylke heeft de primeur!

Terwijl een medewerker van aannemings- en grondverzetbedrijf Everts de laatste hand legt aan een welkomstdoek speciaal voor Pieterpadlopers – een initiatief van Promotie Winsum – neemt Sylke plaats op het picknickbankje bij de provinciale weg. Een primeur dus. ´Anders had ik het bankje vanwege de schutkleur waarschijnlijk gemist.´

Sylkes plan: vijf dagen wandelen en dan uitkomen in Schoonloo of Sleen. ´Ik hoop het laatste, dan heb ik er 111 kilometer opzitten.´ Ze is vanochtend in Pieterburen begonnen en eindbestemming op dag één is Klein Garnwerd. ´Het lijkt me leuker om naar het zuiden te lopen omdat je andersom de laatste etappes aflegt in open landschap.´

Eigenlijk is het een wondertje Sylke (32) hier aan te treffen. ´Mijn kraakbeen in mijn knieën is erg slecht. Aan mijn rechterknie ben ik al vier keer geopereerd, aan mijn andere knie ben ik een jaar geleden geholpen. Nu mag ik weer iets doen. Maar of meer dan 100 kilometer lopen een goede actie is, weet ik niet. Ik ben niet van het stilzitten en het Pieterpad is een perfecte activiteit in coronatijd.´

Wie: Gea (links, met zoontje Chris in een draagzak) en Wietske uit Zuidlaren. Waar: Eenrum. Wanneer: vrijdag 26 februari, 12.00 uur.

Met een baby van negen weken

´Het was een spontane actie, laten we het eerste traject van het Pieterpad doen, Pieterburen-Winsum. Kijken of 12 kilometer wandelen te doen is met een baby van negen weken erbij´, vertellen Gea en Wietske, vriendinnen en buurvrouwen.

En het gaat goed, verzekert Gea. ´Na nog geen tien minuten hadden we onze eerste rustpauze al. Omdat Chris begon te huilen heb ik hem gevoed en een schone luier gegeven. Sindsdien slaapt-ie.´

Wie: Moniek (links) uit Den Haag en Fleur uit Ouderkerk aan den IJssel. Waar: Klein Garnwerd. Wanneer: maandag 22 februari, 10.15 uur.

Een hoop lol

Moniek loopt het Pieterpad helemaal, Fleur loopt drie dagen mee, tot Zuidlaren. Het is een dolle boel, de twee vriendinnen lachen wat af. Gisteren hebben ze het traject Pieterburen-Winsum gelopen, vandaag is Groningen het einddoel.

Wie: Robert uit Nunspeet. Waar: Groot Wetsinge. Wanneer: maandag 22 maart, 12.00 uur.

Hangmatje thuis gelaten en dat is maar goed ook

De koffie pruttelt, Robert begint zo aan zijn middaglunch tijdens zijn tweede etappe van het Pieterpad. Aan een verdraaid mooi plekje aan het Reitdiep, waar alleen de wind, weidevogels en heiwerkzaamheden voor de nieuwe hoogspanningsverbinding de stilte doorbreken.

Robert is er voor de rust. ´Ik heb een drukke tijd achter de rug en 1 april begin ik aan een nieuwe baan. Ben even aan het resetten. Dat lukt hier aardig, er is helemaal niks. Ik loop drie etappes, uiteindelijk wil ik het hele Pieterpad lopen. Dat wordt een meerjarenplan.´

Hij overnacht in B&B´s en dat was aanvankelijk niet de bedoeling. ´Ik wilde eerst in een hangmat slapen, onder een tarpje. Het is maar goed dat ik die thuis heb gelaten´, zegt hij rondkijkend, ´er zijn bitter weinig plekken om hem op te hangen.´

Ieder z´n hobby natuurlijk, maar die van Frans Bosma is wel heel opmerkelijk. ´Mijn vriendin (Corinne) noemt het bijzonder en tijdsverspilling. Onze zoon Mick snapt er helemaal niks van. Collega´s, vrienden en kennissen vinden het wel grappig.´

Maar wat is dan in vredesnaam de hobby van de 46-jarige Winsumer? Hij fotografeert plaatsnaamborden. Niet een paar, uiteindelijk wil hij ze allemáál in Nederland – zo´n 2500 – vastleggen. Hij is inmiddels zes jaar bezig en schat in dat hij halverwege is.

´Waarom fotografeer je in vredesnaam plaatsnaambordjes, vragen velen. Ja, waarom niet? Iedereen heeft zijn hobby. Ik vind dit supergaaf om te doen. Je bent lekker bezig en fietsen is goed voor je conditie.´

Er is een gek die precies hetzelfde doet, vertelde mijn neef

´Groningen, Friesland, Drenthe, Overijssel en Flevoland zijn inmiddels compleet. Nu is Noord-Holland aan de beurt. Morgen fiets ik in de omgeving van Amsterdam. Vanmiddag zoek ik de plaatsen rond Amsterdam op en stel dan een route samen van plusminus 100 kilometer. Daar ben ik vaak wel een paar uurtjes mee zoet.´

De route legt Frans af op zijn elektrische fiets, een opvallend oranje QWIC RD10. Die zet hij in Winsum op de fietsendrager. ´Ik vertrek vaak om een uur of zes ´s morgens en kom vroeg in de avond thuis. Het gaat me niet alleen om het fotograferen van de bordjes. Ik heb mijn blik niet op oneindig en geniet zeker van de omgeving. Het is leuk om te fietsen op plekken waar je nog niet eerder ben geweest en je te laten verrassen.´

Hoe is het zover gekomen? ´Nadat ik in 2008 een nieuwe heup kreeg, adviseerde mijn orthopeed mij om te gaan fietsen. Daar vond ik toen geen bal aan. Maar toen ik korte tijd later bij FrieslandCampina in Bedum kwam te werken als kaasmaker, kocht ik een elektrische fiets voor het woon-werkverkeer. Het fietsen begon begon me te bevallen en steeds vaker trok ik eropuit. Omdat ik alles op den duur wel gezien had in Groningen ben ik maar plaatsnaambordjes gaan fotograferen. Toen ik die in Groningen allemaal had, ben ik naar Friesland gegaan. En daarna naar Drenthe.´

Ik heb mijn blik niet op oneindig

´Er is een gek die precies hetzelfde doet, vertelde een neef een jaar of drie geleden. Via Strava heb ik contact met hem gezocht. Het bleek een Nijmegenaar. Ik meldde hem dat we dezelfde maffe hobby hadden. Dat meen je niet!, reageerde hij. Via sociale media hebben we geregeld contact. Hij heeft Nederland bijna compleet en hoeft alleen nog een aantal ontbrekende borden te fotograferen.´

´Zelfs maak ik per provincie fotoboekjes, zonder verdere informatie. De drie noordelijkste provincies heb ik afgerond. Van de andere moet ik de boekjes nog maken. Daar gaat ontzettend veel tijd in zitten.´

En over zes jaar als het project is afgerond? Een verrassend antwoord: ´Dan begin ik opnieuw, maar dan neem ik alle gehuchten mee en wil ik ook informatie bij de foto´s geven. Vaak zijn gehuchten een probleem omdat niet elke gemeente ze voorziet van naambordjes. Staat er geen bordje dan zou ik er iets opvallends kunnen fotograferen.´

Natuurlijk beleeft de Winsumer van alles onderweg. Van het Brabantse dorp Maaskantje, bekend van de comedyserie/films New Kids, wilde hij alvast een foto maken, maar helaas. Het bord bleek – voor de zoveelste keer – gestolen.

En een paar weken geleden kon Frans zijn auto niet terugvinden na een fietstocht in de omgeving van Haren. Strava bood ook geen oplossing want te laat ingeschakeld. ´Talloze rondjes heb ik in Haren gefietst. Een man die zijn huis schilderde vroeg: kerel, wat doe je hier toch de hele tijd?´

In Haren jat toch niemand een kleine Suzuki?

´Het was 1 uur ´s middags en mijn dienst begon om 2 uur. Ik Corinne bellen. Fiets als de sodemieter naar Bedum, adviseerde ze. Daar kwam ik aan in mijn wielerkloffie, tot grote hilariteit van mijn collega´s natuurlijk. Die zaten de boel te stangen, bleven maar beweren dat mijn auto gestolen was. Maar in Haren jat toch niemand een kleine Suzuki? Corinne bracht mij broodjes en kleren, inclusief onderbroek, zodat ik normaal aan het werk kon.´

´De volgende dag zijn we naar Haren gegaan. Ik reed zo naar mijn auto toe, wist precies waar die stond. Zo bijzonder! Sindsdien fiets ik geen ronden meer op dagen dat ik moet werken.´