Rik rent een ronde van pakweg 14 kilometer, in een tempo van 10 à 11 kilometer per uur. Hier is hij bij Noordwolde.
Discipline kan hem niet ontzegd worden. Hardlopen is allesbehalve zijn hobby, toch rent Rik Horst (33) op een winderige aprildag over de Munnekeweg bij Noordwolde. De Bedumer is beroepsbrandweerman.
Hij werkt bij de Brandweer Groningen, afwisselend op de posten Sontweg en Vinkhuizen. ´Bij de brandweer is een goede conditie een vereiste. We beginnen elke 24 uursdienst met individueel sporten en later op de dag doen we dat nog eens met de hele ploeg. Vanwege corona kan dat nu helaas niet.´
Het Pieterpad is in coronatijd populairder dan ooit. Elke dag wagen tientallen tot honderden wandelaars zich op het Hogeland aan één of twee etappes. Zonder uitzondering goedgemutst en genietend van het landschap.
In twee afleveringen zes duo´s en twee solowandelaars die een rustpauze hebben ingelast.Vandaag deel 1.Later deze maand volgt deel 2.
Terwijl een medewerker van aannemings- en grondverzetbedrijf Everts de laatste hand legt aan een welkomstbord speciaal voor Pieterpadlopers – een initiatief van Promotie Winsum – neemt Sylke plaats op het picknickbankje bij de provinciale weg. Een primeur dus. ´Anders had ik het bankje vanwege de schutkleur waarschijnlijk gemist.´
Sylkes plan: vijf dagen wandelen en dan uitkomen in Schoonloo of Sleen. ´Ik hoop het laatste, dan heb ik er 111 kilometer opzitten.´ Ze is vanochtend in Pieterburen begonnen en eindbestemming op dag één is Klein Garnwerd. ´Het lijkt me leuker om naar het zuiden te lopen omdat je andersom de laatste etappes aflegt in open landschap.´
Eigenlijk is het een wondertje Sylke (32) hier aan te treffen. ´Mijn kraakbeen in mijn knieën is erg slecht. Aan mijn rechterknie ben ik al vier keer geopereerd, aan mijn andere knie ben ik een jaar geleden geholpen. Nu mag ik weer iets doen. Maar of meer dan 100 kilometer lopen een goede actie is, weet ik niet. Ik ben niet van het stilzitten en het Pieterpad is een perfecte activiteit in coronatijd.´
Wie: Gea (links, met zoontje Chris in een draagzak) en Wietske uit Zuidlaren. Waar: Eenrum. Wanneer: vrijdag 26 februari, 12.00 uur.
Met een baby van negen weken
´Het was een spontane actie, laten we het eerste traject van het Pieterpad doen, Pieterburen-Winsum. Kijken of 12 kilometer wandelen te doen is met een baby van negen weken erbij´, vertellen Gea en Wietske, vriendinnen en buurvrouwen.
En het gaat goed, verzekert Gea. ´Na nog geen tien minuten hadden we onze eerste rustpauze al. Omdat Chris begon te huilen heb ik hem gevoed en een schone luier gegeven. Sindsdien slaapt-ie.´
Wie: Moniek (links) uit Den Haag en Fleur uit Ouderkerk aan den IJssel. Waar: Klein Garnwerd. Wanneer: maandag 22 februari, 10.15 uur.
Een hoop lol
Moniek loopt het Pieterpad helemaal, Fleur loopt drie dagen mee, tot Zuidlaren. Het is een dolle boel, de twee vriendinnen lachen wat af. Gisteren hebben ze het traject Pieterburen-Winsum gelopen, vandaag is Groningen het einddoel.
Wie: Robert uit Nunspeet. Waar: Groot Wetsinge. Wanneer: maandag 22 maart, 12.00 uur.
Hangmatje thuis gelaten en dat is maar goed ook
De koffie pruttelt, Robert begint zo aan zijn middaglunch tijdens zijn tweede etappe van het Pieterpad. Aan een verdraaid mooi plekje aan het Reitdiep, waar alleen de wind, weidevogels en heiwerkzaamheden voor de nieuwe hoogspanningsverbinding de stilte doorbreken.
Robert is er voor de rust. ´Ik heb een drukke tijd achter de rug en 1 april begin ik aan een nieuwe baan. Ben even aan het resetten. Dat lukt hier aardig, er is helemaal niks. Ik loop drie etappes, uiteindelijk wil ik het hele Pieterpad lopen. Dat wordt een meerjarenplan.´
Hij overnacht in B&B´s en dat was aanvankelijk niet de bedoeling. ´Ik wilde eerst in een hangmat slapen, onder een tarpje. Het is maar goed dat ik die thuis heb gelaten´, zegt hij rondkijkend, ´er zijn bitter weinig plekken om hem op te hangen.´
Ieder z´n hobby natuurlijk, maar die van Frans Bosma is wel heel opmerkelijk. ´Mijn vriendin (Corinne) noemt het bijzonder en tijdsverspilling. Onze zoon Mick snapt er helemaal niks van. Collega´s, vrienden en kennissen vinden het wel grappig.´
Maar wat is dan in vredesnaam de hobby van de 46-jarige Winsumer? Hij fotografeert plaatsnaamborden. Niet een paar, uiteindelijk wil hij ze allemáál in Nederland – zo´n 2500 – vastleggen. Hij is inmiddels zes jaar bezig en schat in dat hij halverwege is.
´Waarom fotografeer je in vredesnaam plaatsnaambordjes, vragen velen. Ja, waarom niet? Iedereen heeft zijn hobby. Ik vind dit supergaaf om te doen. Je bent lekker bezig en fietsen is goed voor je conditie.´
Er is een gek die precies hetzelfde doet, vertelde mijn neef
´Groningen, Friesland, Drenthe, Overijssel en Flevoland zijn inmiddels compleet. Nu is Noord-Holland aan de beurt. Morgen fiets ik in de omgeving van Amsterdam. Vanmiddag zoek ik de plaatsen rond Amsterdam op en stel dan een route samen van plusminus 100 kilometer. Daar ben ik vaak wel een paar uurtjes mee zoet.´
De route legt Frans af op zijn elektrische fiets, een opvallend oranje QWIC RD10. Die zet hij in Winsum op de fietsendrager. ´Ik vertrek vaak om een uur of zes ´s morgens en kom vroeg in de avond thuis. Het gaat me niet alleen om het fotograferen van de bordjes. Ik heb mijn blik niet op oneindig en geniet zeker van de omgeving. Het is leuk om te fietsen op plekken waar je nog niet eerder ben geweest en je te laten verrassen.´
Hoe is het zover gekomen? ´Nadat ik in 2008 een nieuwe heup kreeg, adviseerde mijn orthopeed mij om te gaan fietsen. Daar vond ik toen geen bal aan. Maar toen ik korte tijd later bij FrieslandCampina in Bedum kwam te werken als kaasmaker, kocht ik een elektrische fiets voor het woon-werkverkeer. Het fietsen begon begon me te bevallen en steeds vaker trok ik eropuit. Omdat ik alles op den duur wel gezien had in Groningen ben ik maar plaatsnaambordjes gaan fotograferen. Toen ik die in Groningen allemaal had, ben ik naar Friesland gegaan. En daarna naar Drenthe.´
Ik heb mijn blik niet op oneindig
´Er is een gek die precies hetzelfde doet, vertelde een neef een jaar of drie geleden. Via Strava heb ik contact met hem gezocht. Het bleek een Nijmegenaar. Ik meldde hem dat we dezelfde maffe hobby hadden. Dat meen je niet!, reageerde hij. Via sociale media hebben we geregeld contact. Hij heeft Nederland bijna compleet en hoeft alleen nog een aantal ontbrekende borden te fotograferen.´
´Zelfs maak ik per provincie fotoboekjes, zonder verdere informatie. De drie noordelijkste provincies heb ik afgerond. Van de andere moet ik de boekjes nog maken. Daar gaat ontzettend veel tijd in zitten.´
En over zes jaar als het project is afgerond? Een verrassend antwoord: ´Dan begin ik opnieuw, maar dan neem ik alle gehuchten mee en wil ik ook informatie bij de foto´s geven. Vaak zijn gehuchten een probleem omdat niet elke gemeente ze voorziet van naambordjes. Staat er geen bordje dan zou ik er iets opvallends kunnen fotograferen.´
Natuurlijk beleeft de Winsumer van alles onderweg. Van het Brabantse dorp Maaskantje, bekend van de comedyserie/films New Kids, wilde hij alvast een foto maken, maar helaas. Het bord bleek – voor de zoveelste keer – gestolen.
En een paar weken geleden kon Frans zijn auto niet terugvinden na een fietstocht in de omgeving van Haren. Strava bood ook geen oplossing want te laat ingeschakeld. ´Talloze rondjes heb ik in Haren gefietst. Een man die zijn huis schilderde vroeg: kerel, wat doe je hier toch de hele tijd?´
In Haren jat toch niemand een kleine Suzuki?
´Het was 1 uur ´s middags en mijn dienst begon om 2 uur. Ik Corinne bellen. Fiets als de sodemieter naar Bedum, adviseerde ze. Daar kwam ik aan in mijn wielerkloffie, tot grote hilariteit van mijn collega´s natuurlijk. Die zaten de boel te stangen, bleven maar beweren dat mijn auto gestolen was. Maar in Haren jat toch niemand een kleine Suzuki? Corinne bracht mij broodjes en kleren, inclusief onderbroek, zodat ik normaal aan het werk kon.´
´De volgende dag zijn we naar Haren gegaan. Ik reed zo naar mijn auto toe, wist precies waar die stond. Zo bijzonder! Sindsdien fiets ik geen ronden meer op dagen dat ik moet werken.´
Frans op een steenworp afstand van de nieuwbouwwijk Munster waar hij met zijn gezin woont.
Grote kans Roelof Danhof (25) wandelend aan te treffen in een straal van 6 kilometer van zijn woonplaats Eenrum. Roelof, melker van beroep, heeft het wandelvirus te pakken.
´Sinds oktober wandel ik, tussen de 8 en 12 kilometer per ronde en meestal twee keer per dag. De reden? Ik woog 145 kilo, dat is veel te zwaar. Bij de geringste inspanning raakte ik buiten adem. En mijn vriendin (Christien Bom) en ik rookten. Daar zijn we twee weken eerder mee gestopt. Als nu ergens mensen roken, vind ik het stinken.´
Je moet het toch echt zelf doen
Tijdens hun vakantie in september drong bij hem het besef door dat er wat moest gebeuren. ´Ik zag het probleem nooit, althans, ik wilde het niet zien. Ik ben zelf tot inkeer gekomen. En wil je iets veranderen, dan moet je het toch echt zelf doen. Als ik foto´s zie van voor september, schrik ik. Het is niet leuk om mezelf terug te zien.´
Het wandelen in combinatie met een gezonder eetpatroon (´minder snoepen, gezond eten deden we al´) werpt zijn vruchten af. Roelof raakte in ruim vier maanden tijd 34 kilo kwijt. ´Er moet nog 16 kilo af, want mijn doel is minimaal 50 kilo af te vallen en op 95 uit te komen. Maar ik ben op de goede weg en merk het resultaat: ik heb beduidend meer uithoudingsvermogen. In het begin vond ik een rondje Abelstok van 5,5 kilometer lang, nu doe ik dat ertussendoor.´
Roelof varieert zijn routes en wandelt met alle plezier. Een beetje regen of harde wind stoort hem niet. ´Wandelen is rustgevend. Je kunt altijd een gestaag tempo aanhouden, met fietsen heb je altijd de wisselende invloed van wind. En al wandelend heb je sneller contact met mensen.´
Roelof wandelt een rondje Abelstok. Hier staat hij op de brug in Wehe-den Hoorn.
Sommigen mensen herkennen hem zelfs niet meer, zegt Roelof. ´Pas als ze dichtbij zijn, zien ze dat ik het ben. Nu heb ik vanwege corona trouwens ook een ultrakort kapsel, misschien speelt dat mee. Maar veel mensen zijn verbaasd en complimenteren mij.´
Soms wandelt zijn vriendin Christien Bom mee, dan kiezen ze een korter rondje en lager tempo. Want Roelof kuiert bepaald niet. ´Normaal loop ik tegen 7 kilometer per uur. Via Strava houd ik alles bij.´
Wat ze altijd gezamenlijk doen, is zwemmen, in Winsum en Bedum. ´Zwemmen is eigenlijk het enige wat ik door corona echt mis. We hopen dat de zwembaden weer snel open mogen.´
Het tennispark in Winsum oogt verlaten op deze koude februaridag, het hek is op slot. Corona immers. Toch klinkt het regelmatige getik van een tennisbal. Het geluid komt uit de oefenkooi. Wie anders dan Jans Warringa (86) is daar fanatiek bezig…
´Elke dag ben ik hier twintig tot dertig minuten, als het weer het toelaat. Je moet in beweging blijven en het is belangrijk om het slaggevoel te houden.´
Roy poseert voor café Bij Hammingh in Garnwerd. Daarna zet hij de pas er weer in.
De bedoeling was dat-ie deze weken naar Oeganda zou. Corona verhinderde dat. Als alternatief rent de 35-jarige Roy uit Gouda nu het Pieterpad. De eerste 18 kilometer zitten er voor hem op, hij is donderdag (15 oktober) tegen het middaguur bij Garnwerd.
´Met een gids zouden mijn neefje en ik de bergen intrekken om op zoek te gaan naar gorilla´s. Deze weken had ik al vrij genomen. Ik dacht: ik kan wel gaan werken, maar ook iets anders doen, zoals dit´, vertelt Roy, die werkzaam is in de gehandicaptenzorg.
Lianne Zijlstra (44) en haar kinderen Ruben (11), Hanna (9) en Meike (7) zijn deze vakantiedag sportief bezig. Op hun inlineskates zoeven ze over het fietspad tussen Winsum en Garnwerd.
´Dit doen we af en toe, als we tijd hebben. En het is nu vakantie´, zegt Ruben. Zijn moeder heeft de auto in Garnwerd neergezet. Lianne: ´Ik wilde gewoon een keer ergens anders beginnen met skaten dan in Winsum.´
Een partijtje kilo´s kwijtraken en sportief bezig zijn. Voor Freddy Vrijma (54) en Appie Sipsma (64) genoeg reden om drie jaar geleden samen de wandelschoenen aan te trekken. Vaak gaan de honden mee.
Op een doordeweekse ochtend wandelen de twee langs de Oude Ae, tussen Winsum en Bedum. ´We doen een rondje van 10 kilometer. We zijn weer aan het opbouwen. Doordat Appie is gevallen en met oogproblemen kampt, hebben we maandenlang stilgezeten. We zijn ook weer wat aangekomen, maar zitten gelukkig ver onder ons gewicht van drie jaar geleden.´
